Pinturan jaiotako bi artista, beren ibilbidean inoiz harritu ez gaituztenak ustezko prestakuntza autodidakta horren barruan, beti hausten baita artistaren jakin-min naturalarekin.

   Uste dut bi artista hauen bertuteetako bat, beste batzuez gain, metamorfosi-gaitasuna dela, tresnarekin (gaur egun) eta kontzeptualki, ibilbide osoan, eta artearen balioespen eta ikuspegi zabalarekin, artista orori dagokion gizatasun hori alde batera utzi gabe.

   Haren ikerketak, lanaren bultzadaz eta aldi berean teoria eta ezagutzarekin jardunez, bere gakoak ematen dizkigu.

 

   Aitor Etxeberriak bere azken margoetatik (erabat abstraktuak eta izugarri gogorarazleak, sakonenetik sortuak baina argiz beteak, kolorez eta beltz sakon batez inguratuak) eskulturara eramango gaitu, non aurkitutako objektuaren esku-hartzea aktibo nagusi bihurtzen baita.

Batzuetan, aurkitutako objektuaren espazioa bera bihurtzen da protagonista, haren gainean jardunez eta obran parte hartuz.

   Artista batetik arlo berri batera pasatzea edo batzuk erabiltzea, eta kasu honetan, eskultura Aitor Etxeberriarentzat berria izatea (beno, urte batzuk badira iada) askotan konplikatu egiten da, baina, lehen esan dudan bezala, beti harritzen gaituzte, eta orain ere bai.

   Pinturan formaltasun hori eskulturan ere gertatzen da, eta hain zuzen, espazio horretan gertatzen dira berriro ezustekoak.

   Etxeberriak aurkituriko objektua (Poovera artea) nukleo, ikuspegi eta sorkuntza-ariketarako irteera gisa aipatzen du.

   Objektuen mimetismoa eta manipulazioa hain da handia non sorkuntza-ariketan aurkitutako objektuaren identitate hori galdu eta beste bat sortzen baita.

Pintura, zementua, lokatza eta beste teknika batzuk erabiliz gero, hori gertatzen da.

   Surrealismoa (lan automatikoa), Povera artea, industria-arkeologia, kontzeptuen norgehiagoka, gogorra, hauskorra, zuria, beltza, gardena, opakoa, etab.

   Osagai horien guztien emaitza forma organiko eta antropomorfikoak dira askotan.

   Bere erregistroen katalogoan eskultura publikoa azpimarratzea, hormigoiz eta altzairuz egina, bere lanean lerro zirkularrak zein okerttuak bereiziz eta oreka erabiltzea garrantzizko faktore gisa.

​

  Aitor Sarasketak, begiraden arteko norgehiagoka honetan, pintatutako euskarriari eskaintza intimistagoa egin dio azken ikutuetan.

   Bere lan prozesuan saioak eta zoria funtsezkoak dira. Indarkeriarik gabeko zoria, ia oharkabekoa, lasaia, artista askok Aitor Etxeberriak bezala bilatzen duten bere objektu eta margoekin.

   Ikuspegi frontala ez ezik, albokoa ere bada, eta horrek erakusten digu, batzuetan, lanean bizitako denbora horretako geruzen eta saioen lana, eta azaltzen digu nola iritsi garen teknikoki aurreko irudi horretara.

   Eta horretan gaude, aurreko irudian, hobeto aurreko irudikapen hori, irudikapen bat (hau da, plano pintatuaren bidez), zeinean kolorearen sakoneratik argia sortzen baita, misterioarekin besarkatuz.

   Pintura horren bidez, ikuslea zentzumenen bidez emozioak bilatzen hasten da, eta itzuliz (pintura) eta begirada ikuspegi desfokuratu horretara itzuliz, zalantzazko irudikapen horren aurrean defendatuz, atzera egin eta gure irudimenetik agertzen den irudi horren bila aurreratzera behartzen gaitu.

   Aitor Sarasketaren lanari begiratzea, eta bai, begiratu diot, zeru urdin edo grisari begiratzea bezalakoa da, ibaia begirada finkoarekin uretan edo lurrean oinez goazenean.

   Mugimenduak hipnotizatu egiten gaitu, bere pinturarekin modu sotilean sortutako mugimendua.

​

   Sarasketatik Etxeberriara eta, alderantziz, begiradak, beraienak eta gureak nahastuz erakusketan zehar.

 

​

Bingen de Pedro