Arima huts bezala jaiotzen da, bere edukia enigma bat da, ezer bizia, gorputz biluzia, arrazoirik gabe, norabiderik gabe, sakonki anonimoa. Arima izen bat besterik ez da, oso sotila, iheskorra den “zerbait”, indarraren mundu batean, non dena pisuaren, neurriaren eta arrazoiaren arabera behatzen den.

Guk ezagutzen dugun existentzia, potentzialki arimaren soineko gisa balio du.... Bizitzaren eta mugimenduaren eterraren sortzailea eta bere dinamika hemen forma, bolumena eta kolorea dira intentsitateen mundu batean bilduta ikusgarri egin nahian... Pisua eta arintasuna, ezegonkortasuna eta hauskortasunak, gerra eta bakea eta haien ondorio posibleak. Zintzotasunaren abentura... gure biluztasuna zabalduz, etengabeko bizitza eta heriotza, eldarnioak indarrak besarkatzen, maitasun maitea... eta gardentasun metafisikoak.

 

Otoiak ikerketa horren eta haren misterioaren egunkariaren parte da; kosmosaren elementuak intuizioari entregatzen dizkio, metafisikak bere esentziaren arabera egin eta desegin eta agerpen bat forma plastikoan onartu dezan.

 

Metala eta bere indar genoma da bidaia honen lehen etapa. Ahalegin horretan, materiaren diktaduratik aldentzea lortzen du, lumak bezala altxatu eta itzal formaz jantzita jaistea, etereoa bere parte izan dadin. Dimentsio horretan, kolorea finkatzen da, eta materiak bere batasunera jotzen du, formaren esentziara, esfera, zirkunferentzia gorputz batera iritsiz. Kurba guztiak batasun horren seme-alaba legitimoak dira, keinu eta kolore multzo handi baten dantza, aniztasunaren eta batasunaren adierazpen zehatza, non alaitasuna eta tristura elkarrekin bizi diren liskarrik gabe, eta aita edo amarik gabe jaio zen mugimendua etengabea den. .

Itsasoaren iradokizuna egileak onartzen duen gonbidapena da. Itsasoa askatasunean kurbatuaren adierazpena jasotzen duen paisaia da, bere azalaren azpian mugimenduaren forma eta norabide guztietan jarraitzen duen masa batean, aspirazio gisa altxatzen da eta porrot gisa erori egiten da bere ahots erdaltsua bizitzaren eta misterioaren zurrumurru batean sartuz, dantza bere ondorio saihestezina da eta horrekin batera irudia gizaki den guztiaren lore gisa sortzen da.…

Gris eta kolore iheskorrez osatutako padura, forma hauskor, ezegonkorrak, dotoreak... Mugimenduan dauden emozioen kosmos baten metafora, beti gure barneko paisaiaren instanteak, batzuetan marradurak, bestetan laztanak.

​

Jesús Apellániz